Η Βασιλική Παππά είναι συμβουλευτική ψυχολόγος. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Π-οιήσεις (1992, Γ΄ Βραβείο Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών), Γύψος ή πορσελάνη (Έψιλον, 1993) και τα μυθιστορήματα Ρινόκερος και ελέφαντας (Οκτώ, 2014) και Το παράθυρο αριστερά (Οκτώ, 2016). Είναι επίσης συγγραφέας των παρακάτω βιβλίων ψυχολογίας: Γονείς, παιδιά και ΜΜΕ. Ένας οδηγός γονικής συμπεριφοράς (Καστανιώτης, 2008), Η λογική των συναισθημάτων. Συναισθηματική ανάπτυξη και συναισθηματική νοημοσύνη (Οκτώ, 2013), Γονείς σε κρίση. Η διαχείριση της απώλειας και της αλλαγής (Οκτώ, 2016), Επάγγελμα γονέας. Τύποι γονέων και συμπεριφορά παιδιών και εφήβων (Οκτώ, 2017) και Η δυναμική της ομάδας και ο ρόλος του συντονιστή. Η περίπτωση των Σχολών Γονέων (Οκτώ, 2019).

(απόσπαμα από το βιβλίο)
Εκτός όμως από τον μαχούτ, είχε κι άλλο συνοδοιπόρο. Σ’ όλο το ταξίδι ο ρινόκερος είχε παρέα ένα άλμπατρος. Τις μέρες που είχε άνεμο, που ήταν το απαραίτητο καύσιμο για τα μακρινά ταξίδια του, το άλμπατρος πετούσε από πάνω του, διαμορφώνοντας με τα φτερά του κάτι σαν φορητή τέντα, που τον προστάτευε από τις επιθέσεις του ήλιου του μεσημεριού. Πού και πού βουτούσε για κανένα ψάρι ή καλαμάρι και συνέχιζε το ταξίδι του. Ο ρινόκερος τον παρακολουθούσε. Του άρεσε που τον ακολουθούσε. Εκείνον ακολουθούσε, όχι το πλοίο, αφού πετούσε από πάνω του, σαν να τον προστάτευσε. Τις μέρες που κόπαζε ο άνεμος και το άλμπατρος χανόταν, ο ρινόκερος τον έψαχνε στον ορίζοντα. Εμφανιζόταν λίγες μέρες μετά, από το πουθενά, κι ερχόταν να σκεπάσει πάλι τον ρινόκερο με τα φτερά του. Κι έτσι συνεχίστηκε το ταξίδι, με τον ρινόκερο να προσδοκά την εμφάνιση του ιπτάμενου φίλου του.
Όταν οι φουρτούνες και οι δυσκολίες και η κούραση ξεπεράστηκαν, οι μέρες του ταξιδιού ροκανίστηκαν και το πλοίο έφτασε έπειτα από 100 μέρες επιτέλους στον προορισμό του και έδεσε κάπου στο Μπελέμ, κανείς δεν το πίστευε. Εκείνο το πάτημα της γης έμοιαζε πρωτόγνωρο για όλους. Ήταν το πάτημα της γης της πατρίδας. Πρωτόγνωρα έμοιαζαν και τα βήματα χωρίς οχτάρια και κουνήματα στο στέρεο έδαφος. Ούτε κι ο ρινόκερος το πίστευε. Μόλις το καράβι έδεσε τα σκοινιά του στους πασσάλους της ακτής κι άνοιξε η μπουκαπόρτα κι όλοι πάτησαν χώμα κι όχι πια κατάστρωμα, κι όχι οποιοδήποτε χώμα, αλλά το χώμα του τελικού προορισμού, όταν τον έλυσαν από τις πολλές αλυσίδες που τον κρατούσαν τόσες μέρες ακινητοποιημένο και τον τράβηξαν έξω από το πλοίο, όταν περπάτησε και πάλι, θυμήθηκε τι θα πει ελευθερία, τι θα πει χαρά, τι θα πει ζωή. Φαινόταν ότι η ταλαιπωρία είχε τελειώσει και ότι η δική του ελευθερία, που δεν σήμαινε απουσία δεσμών αλλά δραστική μείωσή τους και μαζί κατάργηση της μόνιμης καθήλωσής του, είχε κατακτηθεί πλέον οριστικά, ότι δεν επρόκειτο για άλλο ένα διάλειμμα από τη σκλαβιά.
Τα συναισθήματα ήταν πρωτόγνωρα: ανακούφιση κι ενθουσιασμός, γιατί έφτασε στον προορισμό, που, βέβαια, άλλοι του είχαν ορίσει, γιατί είχε πατήσει το πόδι του σε μια νέα χώρα, σε μια νέα ήπειρο, με διαφορετικό κλίμα, με διαφορετικά δέντρα, με διαφορετικά κτίρια, με διαφορετικούς ανθρώπους, που έμοιαζαν ίδιοι, αλλά ήταν διαφορετικοί, ανακούφιση για το τέλος της ταλαιπωρίας, έκπληξη, για όλα τα καινούργια που συναντούσε και, επιπλέον, για το συγκεντρωμένο πλήθος και τις αντιδράσεις του. Γιατί στους κατοίκους της Λισαβόνας είχε διαρρεύσει η πληροφορία της άφιξης του πλοίου με τον ρινόκερο κι όλοι σχεδόν είχαν τρέξει στην ακτή του Μπελέμ εκείνο το πρωί, κοντά στον πύργο που είχε αρχίσει να οικοδομεί ο Μανουήλ, αδημονώντας για τον ερχομό του. Για να αντικρίσουν το μοναδικό θέαμα ενός παχύδερμου φοβερού και τρομερού, που όμοιό του δεν είχαν ξαναντικρίσει και που ποιος ξέρει αν θα είχαν ξανά την ευκαιρία να το αντικρίσουν σύντομα.
Τη θλίψη θα την ένιωθε μετά.