Το 1947, στην Ελβετία, δύο χρόνια μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Τόμας Μαν δίνει την ανά χείρας περίφημη διάλεξη –που μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά– με θέμα τη φιλοσοφία του Φρίντριχ Νίτσε «υπό το φως της εμπειρίας» αυτού του πολέμου. Ο νομπελίστας πεζογράφος ανατέμνει δεξιοτεχνικά το πολυδιάστατο έργο του φιλοσόφου, στο πρόσωπο του οποίου αντικρίζει αφενός έναν αγαπημένο πνευματικό ήρωα των νεανικών του χρόνων, αφετέρου έναν επικίνδυνο στοχαστή, που με τις αντιδημοκρατικές ιδέες του συνέβαλε με τον δικό του τρόπο στην τραγική πορεία της Ευρώπης. Η «συνάντηση» αυτών των δύο στοχαστών, εκτός από σημαντική ιστορική αξία, έχει ουσιαστικό αντίκρισμα σήμερα, καθώς πολλά από τα ζητήματα που εξετάζονται −όπως το μέλλον της Ευρώπης, η σημασία των κοινωνικών δικαιωμάτων, η ανάγκη για έναν νέο ανθρωπισμό, καθώς και το απεχθές πρόσωπο του φασισμού− παραμένουν άκρως επίκαιρα.θεωρία, την κοινωνιολογία και την ανθρωπολογία του σώματος.